De Universiteit Utrecht gaat eredoctoraten uitreiken aan twee vooraanstaande klimaatwetenschappers, Corinne Le Quéré (Canada) en Sonia Seneviratne (Zwitserland). Met deze eredoctoraten eert de universiteit hun 'bijzondere bijdragen aan wetenschap, beleid en de samenleving in de strijd tegen klimaatverandering'.
De uitreiking heeft plaats op 27 maart in de Domkerk, tijdens de viering van de Dies Natalis. Het thema van de Dies van dit jaar is: De klimaatcrisis – tussen reflectie en actie. “Prof. dr. Corinne Le Quéré en prof. dr. Sonia Seneviratne hebben hun leiderschapspositie onvermoeid gebruikt om wereldwijd impact te maken op onderzoeks- en klimaatveranderingsbeleid”, zegt rector magnificus Henk Kummeling van de UU.
Corinne Le QuéréLe Quéré (Canada, 1966) is Royal Society Research Professor of Climate Change Science aan de University of East Anglia, Verenigd Koninkrijk. Ze richt zich in haar onderzoek op de wereldwijde koolstofcyclus. Ze startte en leidde 13 jaar de publicatie van het ‘Global Carbon Budget’, dat elk jaar verslag doet van de hoeveelheid koolstof die wordt uitgestoten over de hele wereld. Het is een belangrijke maatstaf geworden voor de beoordelingsrapporten van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC).
Sonia SeneviratneSeneviratne (Zwitserland, 1974) is hoogleraar Land-Climate Dynamics aan het Institute for Atmospheric and Climate Science aan ETH Zurich. Ze heeft grensverleggend onderzoek gedaan naar mechanismen die tot hittegolven en droogtes leiden in het huidige en toekomstige klimaat. Seneviratnes wetenschappelijk onderzoek is zeer relevant voor meerdere IPCC-rapporten en aanbevelingen voor het aanpassen aan klimaatverandering. Ze was een van de hoofdauteurs van het IPCC-rapport over opwarming van de aarde tot 1,5°C.
De vraag is of dat dan komt door alleen de waterkwaliteit of dat het komt omdat we, bijvoorbeeld, gewoon gruwelijk dicht bevolkt zijn en ik al heel wat weilanden en dergelijke omgezet heb zien worden in woningen.
Mijn idee is overigens niet om te infiltreren in bestaande vennen - dat zou inderdaad de ecologie van die vennen veranderen – maar in aangelegde plassen (met een oppervlak minder dan 0,1 procent van de Veluwe). Die vallen droog, enkele dagen nadat infiltratie stopt. Infiltratieplassen hebben landschappelijk gezien wellicht wat waarde (als je saai naaldbos daarvoor kapt), aangaande natuur is die inderdaad beperkt.
Zeg 10 jaar geleden al waarschuwde ik dat we in 2027 in Nederland nooit de KRW doelen gaan halen. Ik betreur het ten zeerste dat ik gelijk ga krijgen. Ik voorspel nu dat we in 2030 met de mond vol tanden staan als Brussel ons vraagt wat onze plannen/maatregelen zijn om de Veluwe natuur en biodiversiteit te herstellen. Zonder fors ingrijpen in de waterbalans van het Veluwemassief gaan we verdroging echt niet bestrijden en zullen beken en sprengen niet structureel meer water voeren. Dat geef ik je op een briefje.