secundair logo knw 1

Chemische industrie aan zee I Foto: Anna Massini via Wikimedia Commons

Het oppervlakte- en het grondwater zijn op veel plekken in de wereld vervuild met per- en polyfluoralkylstoffen (PFAS). Vaak worden daarbij de veilige grenzen voor drinkwater overschreden, zo blijkt uit een Australisch onderzoek.

In de studie is voor het eerst de milieubelasting van PFAS op mondiale schaal gekwantificeerd. Hiervoor zijn gegevens gebruikt van ruim 45.000 monsters van oppervlakte- en grondwater die over een periode van twintig jaar zijn verzameld.

Op basis van de beoordeling van de niveaus van PFAS-verontreiniging stellen de onderzoekers vast dat in een flink aantal bronnen de risicogrenzen voor drinkwater worden overschreden (zie de wereldkaart). Over het onderzoek is een publicatie verschenen in Nature Geoscience.

PFAS is de verzamelnaam voor een groep van meer dan 14.000 door de mens gemaakte chemische stoffen die in heel wat producten en industriële toepassingen en processen worden gebruikt. Zij breken nauwelijks af en kunnen schadelijke effecten hebben voor de gezondheid en het milieu.

Mate van overschrijding afhankelijk van risicogrens
In een aanzienlijk deel van de oppervlakte- en grondwateren waar monsters zijn genomen, worden de PFAS-richtlijnen voor drinkwater overschreden. De mate van overschrijding hangt af van de jurisdictie en de PFAS-bron.

Hierbij speelt mee dat landen verschillende grenswaarden voor PFAS in drinkwater hanteren. Zo gaat Health Canada uit van de strenge norm van in totaal minder dan 30 nanogram per liter (ng/l) voor PFAS. Op basis daarvan is er een overschrijding in 69 procent van de mondiale grondwatermonsters zonder bekende besmettingsbron. De Verenigde Staten hanteren soepeler criteria en daarmee wordt in 32 procent van dezelfde monsters de veilige grenzen overschreden.

Wordt uitgegaan van de gezondheidskundige grenswaarde van de Europese Unie voor de som van alle PFAS in drinkwater (500 ng/l), dan gaat het om slechts 6 procent van de grondwatermonsters. Daarnaast wordt voor de som van 20 geselecteerde PFAS een grenswaarde van 100 ng/l geadviseerd. Bij die norm zijn er wereldwijd overschrijdingen in 16 procent van de monsters.

Drinkwater grotendeels veilig
Het was al bekend dat per- en polyfluoralkylstoffen wijdverspreid zijn in het milieu, zegt Denis O’Carroll, professor aan UNSW Sydney en hoofdauteur van de studie. “Maar ik was verrast dat de verontreiniging in een groot deel van de bronwateren uitkomt boven wat als veilige grenzen voor drinkwater wordt beschouwd. Het gaat om meer dan 5 procent, en soms zelfs 50 procent.”

Hij wijst erop dat de PFAS-sporen worden aangetroffen in bronwater en niet in het drinkwater zelf dat eerst nog wordt gezuiverd. “Drinkwater is grotendeels veilig. Ik aarzel niet om het te drinken. Ik wil ook niet suggereren dat flessenwater beter is, want daarbij gebeurt niets anders dan bij het water wat uit de kraan komt.”

Europa een PFAS-hotspot
Op de wereldkaart is te zien dat Australië, China, Europa en Noord-Amerika PFAS-hotspots in vergelijking met de rest van de wereld. Dat heeft echter ook te maken met het aantal verzamelde monsters, wat het beeld vertekent.

Mondiaal is maar een deel van de locaties met een hoog gebruik van ‘aqueous film forming foam’ (AFFF, ook bekend als brandblusschuim) onderzocht. Het gaat bijvoorbeeld over grote luchthavens. Zou er meer worden gemeten op zulke locaties, dan zouden waarschijnlijk vergelijkbare niveaus van PFAS-verontreiniging worden gevonden.

Werkelijke verontreiniging onderschat
O’Carroll pleit voor het goed monitoren van de PFAS-niveaus en het gemakkelijk beschikbaar maken van gegevens. Gezien hoe momenteel wordt gemeten, wordt de milieubelasting van PFAS onderschat. De werkelijke verontreiniging in de watervoorraden in de wereld is waarschijnlijk hoger dan gedacht, aldus de studie.

Een reden is dat slechts een beperkt aantal van de ‘forever chemicals’ wordt gemonitord en gereguleerd. Ook zijn de niveaus van PFAS in consumentenproducten hoger dan verwacht. “Er is een onbekende hoeveelheid PFAS die we niet in het milieu meten. Commerciële producten zoals kleding en voedselverpakkingen bevatten veel meer PFAS dan we ons realiseren”, zegt O’Carroll.

Hij waarschuwt dat er veel chemicaliën worden geproduceerd en gedistribueerd zonder dat er eerst een volledige beoordeling van de mogelijke gevolgen voor de gezondheid is geweest. “Wij moeten sommige van deze stoffen verstandig gebruiken. Het feit dat ze beschikbaar zijn, betekent niet dat we ze moeten gebruiken.”

Wereldkaart PFAS studie UNSW Wereldwijde kaart van PFAS-concentratie in water. a) Locaties waar in de monsters de EU-grenswaarde van 100 ng/l (rode streep in de balk rechtsboven) voor de som van 20 PFAS in drinkwater wel of niet wordt overschreden. Bekende besmettingsbronnen (bijvoorbeeld AFFF of niet-AFFF) zijn met rood omcirkeld en onbekende met zwart. b) Aantal PFAS-monsters dat wereldwijd beschikbaar is op een lengte-/breedtegraadraster van 5°. Bron: onderzoekspublicatie in Nature Geoscience.

Typ je reactie...
Je bent niet ingelogd
Of reageer als gast
Loading comment... The comment will be refreshed after 00:00.
  • Je reactie is nog niet geplaatst. We checken hem eerst.
    T. Trouwborst · 10 months ago
    Afbreekbaarheid moet in de toekomst als eerste beoordelingsparameter voor toelating van stoffen worden ingevoerd. Er ontstaan anders onomkeerbare problemen in de toekomst.
(advertentie)

Laatste reacties op onze artikelen

Geachte mevr. Sien Kok,
alles is onlosmakelijk atomair verbonden binnen relativiteit van tijd/ruimte en eenheid geest stof, telen zonder chemie, inschakelen industrie en prive personen telt allemaal, maar denk ook even aan satellieten met hun negatieve effect op klimaat, 24/7. U geeft oude wetmatigheden een nieuw jasje. Succes, Jan Kalverdijk
Interessant. Hoe staat het met de PFAS-hoeveelheden die bij Chemelot in de Maas worden geloosd, wordt hier wel op gehandhaafd? 
Niet zo vreemd dat van die akker- en weidevogelsoorten de populaties teruglopen . Dat kan je zo hebben als je het vol zet met zonnepanelen en windturbines (birdblenders).
Dit heb ik ook nodig. Wij maken van slootmaaisel, een nieuw product, Wortelbeton, voor waterschap Rijnland. Artificiële Rietzudde, voor KRW- doelen. We hebben nog een toepassing van Wortelbeton en dat is veen maken. Daarmee werken we samen met gem Amsterdam en Waternet/AGV en VIP_NL. 
We willen een techniek ontwikkelen om de bodem omhoog te laten groeien met 1m p/jaar. We hadden al zitten denken aan dit systeem, maar ik zou graag eens willen praten over jullie ervaring of samenwerking .
@Almer BolmanEens Almer, de laatste twee kalenderjaren waren uitzonderlijk, extreem nat. En enkele jaren daarvoor extreem droog. Het lijkt er echter op dat wateroverlast eerder een reden is om in actie te komen dan droogte. De flanken van de Veluwe (en de beken aldaar) reageren zeer snel op natte en droge perioden omdat -zoals je weet - de reservoircoëfficiënt daar gering is. Daarom is mijn plan om juist niet op de flanken - dat heeft geen zin - maar op de hoge delen (daar is de genoemde coëfficiënt groot en de grondwaterstand diep) de grondwateraanvulling te vergroten, ofwel door vermindering van de verdamping ofwel door gecontroleerde (!) infiltratie van perfect voorgezuiverd rivierwater. Het doel is te bereiken dat beken en sprengen weer hóger op het massief ontspringen en langer water voeren. Dat zal een enorme boost geven aan natuur en biodiversiteit. Het kwelwater naar de beken is overigens geen infiltratiewater, het is en blijft geïnfiltreerd regenwater. Als we in hoge delen van de Veluwe water infiltreren, kiest dat een diepe, uitermate lange, langzame weg naar de randen van de Veluwe waar het pas na eeuwen - misschien zelfs millennia - opkwelt.
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.