Een deel van de Amsterdamse Ringdijk is van binnenuit versterkt met behulp van dijkstabilisatoren. Door deze techniek hoefde de dijk niet te worden verbreed. De innovatie is volledig gefinancierd door het Hoogwaterbeschermingsprogramma. Zulke innovaties zijn volgens dijkgraaf Gerhard van den Top van Waterschap Amstel, Gooi en Vecht van groot belang bij de uitvoering van de omvangrijke dijkversterkingsoperatie.
In totaal zijn er 619 ankers geplaatst in de ondergrond van een kilometer lang stuk van de Ringdijk in het Amsterdamse stadsdeel Watergraafsmeer. Door deze versteviging voldoet de dijk aan de nieuwe veiligheidsnorm, waarbij de kans op een overstroming niet groter mag zijn dan één keer per tienduizend jaar. Het is voor de eerste keer dat de innovatieve techniek is toegepast bij een waterkerende dijk.
Project opgeleverd
Het project is vandaag officieel opgeleverd. De werkzaamheden hebben van oktober tot en met februari geduurd en zijn uitgevoerd door het bedrijf JLD Contracting, tevens bedenker van de dijkstabilisatoren. De opdracht ging uit van Waternet namens Waterschap Amstel, Gooi en Vecht.
Gerhard van den Top
Dergelijke innovaties zijn zeer belangrijk, zegt Gerhard van den Top, dijkgraaf van Waterschap Amstel, Gooi en Vecht. “Wij moeten in Nederland 1.100 kilometer aan dijken versterken tot 2028. Het gevaar bestaat dat de aandacht voornamelijk uitgaat naar het realiseren van deze enorme opgave. Daarom is mijn boodschap aan de Deltacommissaris en het Hoogwaterbeschermingsprogramma: ga vooral door met innoveren! De methode met de dijkstabilisatoren is een mooi voorbeeld van wat je daarmee kunt bereiken.”
Vernageling aan ondergrond
De ankers die bevestigd zijn aan een lange stang van kunststof basaltachtig materiaal, zijn geplaatst in de binnenwaartse talud van de Ringdijk. Hierdoor is de dijk vernageld aan de ondergrond. Met sensoren wordt de kracht in de dijk tweemaal per dag gemonitord. “De dijk dreigde in cirkelvorm af te schuiven”, licht Van den Top toe. “Door de ankers in de bodem wordt dat tegengehouden. Je kunt het zien als een soort dekplaat.”
De methode is vooral geschikt voor een stedelijke omgeving waar weinig ruimte voor verbreding van een dijk is, zegt Van den Top. “Het was voor de Ringdijk een betere oplossing dan klei of zand aanbrengen. Een groot voordeel is dat de dijk zijn huidige vorm heeft kunnen behouden. Ook kan het gebruik van deze techniek er in de toekomst voor zorgen dat de kosten van een dergelijke dijkversterking lager zijn.”
Van den Top vertelt dat tijdens het project nauw is samengewerkt met de buurt. “De aantasting van de omgeving en de overlast voor omwonenden zijn tot een minimum beperkt gebleven. Zo hoefden de bomen op de dijk niet te worden gerooid.”
Financiële bijdrage HWBP
De dijkstabilisator is ontwikkeld door JDL Contracting. Dit gebeurde met financiële ondersteuning van de Projectoverstijgende Verkenning (POV) Macrostabiliteit, dat onderdeel is van het landelijke Hoogwaterbeschermingsprogramma. Van den Top is stuurgroepvoorzitter van deze POV. “De innovatie is bedacht door een particuliere ondernemer en de overheid heeft zich daarbij aangesloten. Ook dat maakt het project bijzonder.”
Van den Top wijst erop dat deze aanpak wel veel onzekerheden vooraf met zich meebracht. “De risico’s van bijvoorbeeld vertraging kon de ondernemer niet alleen dragen, maar ook voor het waterschap was het zaak om grenzen te bepalen. Daarom waren we aan de voorkant van het project meer tijd dan normaal kwijt aan het samen alles goed regelen. Het resultaat rechtvaardigt de inspanningen.”
MEER INFORMATIE
Waterschap AGV over project
Bericht over start dijkversterking
JLD over de techniek
Activiteiten van POV Macrostabiliteit
We willen een techniek ontwikkelen om de bodem omhoog te laten groeien met 1m p/jaar. We hadden al zitten denken aan dit systeem, maar ik zou graag eens willen praten over jullie ervaring of samenwerking .
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.