Kustwaterbouwkundige Matthieu de Schipper (35) is uitgeroepen tot New Scientist Wetenschapstalent 2019. De jonge onderzoeker ontving de prijs onder meer vanwege zijn originele onderzoeksmethoden.
Matthieu de SchipperDe Schipper, universitair docent Kustwaterbouw aan de Technische Universiteit Delft, verzamelt met zijn team meetgegevens die inzicht geven in de verandering van zandstranden onder invloed van mens en natuur. Daarvoor worden waterscooters en drones ingezet, maar ook pvc-buizen met GPS erop die in zwembanden met schuimrubber als boeien in de zee de stromingen meten.
De Schipper gebruikt de Zandmotor voor de kust van Ter Heijde als onderzoekcasus. Hij leert studenten om metingen uit te voeren en brengt samen met meetbedrijf Shore, studenten en promovendi nauwkeurig in kaart hoe het zand zich verplaatst, schrijft TU Delft. Na jaren van meten is er in samenwerking met onderzoeksinstituut Deltares een model ontwikkeld dat inzicht geeft in bewegingen van het zand.
Zijn originele aanpak en belangrijke onderzoeksresultaten waren voor de jury van de prijs reden om hem te verkiezen tot wetenschapstalent van 2019. De andere finalisten waren Alie de Boer (Maastricht University), Jonas Lembrechts (Universiteit Antwerpen), Gerine Lodder (Tilburg University) en Zoë Robaey (Technische Universiteit Delft).
De prijs, een initiatief van het populairwetenschappelijk tijdschrift New Scientist, werd voor de vijfde keer uitgereikt. De Schipper ontving naast een trofee een geldbedrag van 2.500 euro.
MEER INFORMATIE
Finalisten Wetenschapstalent 2019
We willen een techniek ontwikkelen om de bodem omhoog te laten groeien met 1m p/jaar. We hadden al zitten denken aan dit systeem, maar ik zou graag eens willen praten over jullie ervaring of samenwerking .
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.