Joan Rose heeft de Global Water Award van de International Water Association (IWA) voor 2024 uitgereikt gekregen. Dat gebeurde op het IWA World Water Congress & Exhibition in Toronto, Canada.
Joan RoseRose is een vooraanstaand Amerikaans microbioloog die wereldwijd bekend staat om haar baanbrekende werk op het gebied van microbiologie, waterkwaliteit en de veiligheid van de volksgezondheid. Ze is als hoogleraar verbonden aan de Michigan State University in de Verenigde Staten. Ze is tevens co-directeur van het Center for Advancing Microbial Risk Assessment (CAMRA) van de universiteit en voorts lid van de Amerikaanse National Academy of Engineering.
De Global Water Award is de belangrijkste van de onderscheidingen van de IWA. Ze wordt uitgereikt aan personen die door innovatief leiderschap en werk een opmerkelijke bijdrage hebben geleverd aan de vooruitgang naar een wereld waarin water verstandig wordt beheerd.
Rose valt de prijs ten deel omdat ze met haar werk op het gebied van hergebruik van water en verwijderen en traceren van pathogenen heeft bijgedragen aan het internationale besef dat waterkwaliteit van invloed is op de volksgezondheid, schrijft IWA. Ze heeft zich als onderzoeker gericht op de urgente problemen van cryptosporidium en protozoa, en daarover toonaangevende en wereldwijd gerespecteerde academische artikelen gepubliceerd.
Rose won eerder de Stockholm Water Prize. Dit jaar droeg ze met succes microbioloog Gertjan Medema voor voor de internationale Lee Kuan Yew Water Prize. De Nederlandse onderzoeker en hoogleraar kreeg in juni de award in Signapore uitgereikt voor zijn baanbrekende onderzoek naar virusdetectie in rioolwater tijdens de COVID-pandemie.
De vraag is of dat dan komt door alleen de waterkwaliteit of dat het komt omdat we, bijvoorbeeld, gewoon gruwelijk dicht bevolkt zijn en ik al heel wat weilanden en dergelijke omgezet heb zien worden in woningen.
Mijn idee is overigens niet om te infiltreren in bestaande vennen - dat zou inderdaad de ecologie van die vennen veranderen – maar in aangelegde plassen (met een oppervlak minder dan 0,1 procent van de Veluwe). Die vallen droog, enkele dagen nadat infiltratie stopt. Infiltratieplassen hebben landschappelijk gezien wellicht wat waarde (als je saai naaldbos daarvoor kapt), aangaande natuur is die inderdaad beperkt.
Zeg 10 jaar geleden al waarschuwde ik dat we in 2027 in Nederland nooit de KRW doelen gaan halen. Ik betreur het ten zeerste dat ik gelijk ga krijgen. Ik voorspel nu dat we in 2030 met de mond vol tanden staan als Brussel ons vraagt wat onze plannen/maatregelen zijn om de Veluwe natuur en biodiversiteit te herstellen. Zonder fors ingrijpen in de waterbalans van het Veluwemassief gaan we verdroging echt niet bestrijden en zullen beken en sprengen niet structureel meer water voeren. Dat geef ik je op een briefje.