Een interdisciplinaire groep wetenschappers onderzocht in welke mate waterkwaliteitsbeheer kan bijdragen aan het beperken van toekomstige waterschaarste in het stroomgebied van de Parelrivier in China. De onderzoekers concluderen dat een kosteneffectieve waterkwaliteitsaanpak de waterschaarste kan halveren.
Waterschaarste is wereldwijd een groot probleem. Meer dan de helft van de wereldbevolking leeft namelijk in gebieden waar water beperkt aanwezig is of te vervuild om te gebruiken. “In de wetenschap onderscheiden we schaarste in kwantitatieve zin, dus een gebrek aan water, en anderzijds een gebrek aan schoon water”, zegt Maryna Strokal, Associate professor aan de WUR.
Maryna StrokalVolgens Strokal wordt bij schaarste vaak gekeken naar de kwantitatieve schaarste. Voor dit onderzoek hebben hebben de wetenschappers zich gericht op de schaarste die ontstaat als er niet genoeg water van voldoende waterkwaliteit aanwezig is. “Dat daar grote winst te behalen zou zijn, was al wel duidelijk. Wij hebben nu becijferd dat een waterkwaliteitsaanpak ook economisch gunstig kan en duidelijk positieve effecten behoudt.”
In het artikel ‘Water quality management could halve future water scarcity cost-effectively in the Pearl River Basin’, onlangs gepubliceerd in Nature, schrijven Strokal en haar mede-onderzoekers dat de toekomstige waterschaarste gehalveerd kan worden. “We hebben dat berekend door te werken met een echt interdisciplinair team met een echt interdisciplinaire aanpak.”
Daarmee bedoelt Strokal dat gewerkt is met een model waarin verschillende methodieken zijn verwerkt. Zo werd er naast waterkwaliteitsindicatoren ook gekeken naar hydrologische en socio-economische aspecten, de invloed van klimaatverandering en de biochemische processen in de rivier.
“Eerst stelden we vast dat de toekomstige waterschaarste bij onveranderd beleid met een factor vier zal groeien door klimaatverandering en de menselijke reactie daarop”, legt Strokal uit. “Als je die schaarste wil beperken, kun je kiezen voor een kwantitatieve aanpak, maar dat is heel duur. Maatregelen om de waterkwaliteit te verbeteren en zo het reservoir aan beschikbaar water te vergroten, zijn veel goedkoper.”
Strokal en haar collega’s richtten zich met name op het deels vervangen van kunstmest door natuurlijke mest. “Daar is al enorme winst mee te behalen. Het is ook goedkoper voor de boeren, die daardoor meer ruimte overhouden om te investeren. We vermoeden ook dat er positieve neveneffecten zijn. Zo komt er minder plastic en antibiotica in de rivier als er minder kunstmest wordt gebruikt.”
In de toekomst hoopt Strokal haar onderzoek uit te breiden door ook andere vervuilende stoffen in haar modellen te verwerken. “Ook willen we nog kijken naar nature based solutions en waterkwaliteit. Maar dit resultaat blijft staan. Het loont om in plaats van naar kwantiteit te kijken naar waterkwaliteit. En dat geldt niet alleen voor dit Chinese stroomgebied. Dezelfde lessen zijn te trekken voor andere stroomgebieden die te maken hebben met vervuiling, schaarste en intensieve landbouw.”
