De grenzen voor het gebruik van stikstof worden vooral in Noordwest-Europa en delen van China en India fors overschreden. In Afrika en Zuid-Amerika daarentegen is juist ruimte voor meer stikstof. Dat blijkt uit een onderzoek van het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL), de Universiteit Utrecht en Wageningen University & Research (WUR).
Eerder al werd duidelijk dat de mensheid de planetaire grenzen (‘planetary boundaries’) voor het gebruik van stikstof overschrijdt. Wetenschappers van de drie instituten hebben die grenzen nu voor het eerst regionaal in kaart gebracht. Zij publiceren hierover in het tijdschrift Nature.
Het concept planetary boundaries werd in 2009 geïntroduceerd door de Zweedse aardwetenschapper Johan Rockström. Hij stelde negen grenzen vast waarbinnen de mensheid moet opereren om duurzaam gebruik te kunnen blijven maken van de hulpbronnen op aarde.
Zes jaar later werd in een artikel in Science gesteld dat drie van deze grenzen, waaronder die voor stikstof, al waren overschreden. Dit voorjaar werd water, in een artikel in Nature Reviews Earth & Environment, daaraan als zesde categorie toegevoegd.
Veelkoppig monster
De eerdere schattingen voor een planetaire stikstofgrens hielden geen rekening met de regionale verschillen in de gevoeligheid van ecosystemen voor stikstofvervuiling en stikstofverliezen uit de landbouw en andere bronnen. In deze nieuwe studie worden de regionale verliezen van stikstof vergeleken met berekende (globale, geen nationale) regionale grenswaarden voor de effecten op de natuur- en waterkwaliteit.
Daaruit blijkt volgens de onderzoekers dat stikstof een "veelkoppig monster" is. "Er zitten grote verschillen tussen regio’s, zowel in de mate van overschrijding als ook in de problemen die stikstof veroorzaakt", zegt onderzoeker Lena Schulte-Uebbing van het PBL. "In sommige regio’s zijn de grenzen voor waterkwaliteit overschreden, in andere de grenzen voor effecten op landnatuur, en in weer andere regio’s allemaal."
Hoge overschrijdingen in Noordwest-Europa, India, Pakistan, Oost-China en delen van de Verenigde Staten staan tegenover onderbenutting in veel landen in Zuidoost-Azië, Zuid-Amerika en Afrika. Daar raken gronden uitgeput doordat voedingsstoffen aan de bodem worden onttrokken. Die wordt daardoor steeds minder geschikt voor voedselproductie.
Efficiënter gebruik
"Het veranderen van de stikstofverdeling over de wereld is belangrijk", stelt WUR-onderzoeker Wim de Vries. "Maar zelfs als de bemesting op wereldschaal ruimtelijk optimaal wordt toegediend, kan er nog sprake zijn van overschrijding van een wereldwijde grens voor stikstof."
"Om de wereld te voeden zonder de regionale en planetaire stikstofgrenzen te overschrijden, moeten we stikstof in de landbouw veel efficiënter gebruiken. Daarnaast moeten we verliezen uit niet-agrarische stikstofbronnen, zoals rioolwater en industrie, verminderen. Dat vraagt dus om gecoördineerde actie."
LEES OOK
H2O-bericht: Planetaire grens is ook bereikt voor 'groen water'
Dus bij hoogheemraadschap Delfland kies je een partij. Vervolgens hebben een paar partijen meer zetels dan andere. Daarna wordt er een Bestuursakkoord getekend door alle partijen, waar ook de minder grote (verliezende) partijen zeggenschap in hebben? Er staat ook: "De gezamenlijk gekozen hoogheemraden vertegenwoordigen in het dagelijks bestuur alle fracties". Wat betekent het dan om een fractie te vertegenwoordigen in de praktijk?
In het geval van hoogheemraadschap Delfland is stemmen op een partij dus niet super zinvol, omdat daarna toch met alle andere partijen wordt samengewerkt om tot een Bestuursakkoord te komen. Grote partijen hebben dan niet meer te bepalen dan kleine partijen?
En ook met verzilting is landbouw mogelijk, maar die zal anders zijn en mogelijk minder opbrengen.
Voor de natuur geldt dat bij verzilting sprake zal zijn van een andere natuur. Is het beleid nu dat de huidige natuur koste wat kost in stand moet worden gehouden? Dat is geen duurzaam toekomstbeeld.
Het enige legitieme argument is de zoetwater-voorziening te beschermen. Had het geld dat nu in de aanpassingen van de zeesluis wordt gestoken, niet veel effectiever voor de drinkwatervoorziening kunnen worden ingezet?