Als de aarde sterk opwarmt, is de bovengrens aan de zeespiegelstijging lager dan eerder werd ingeschat. Dit blijkt uit een internationaal onderzoek onder leiding van de Universiteit Utrecht.
De bovengrens in 2100 is met 30 centimeter naar beneden bijgesteld ten opzichte van het niveau waarvan nog wordt uitgegaan in het zesde Assessment Report van het VN-klimaatpanel IPCC. Volgens de raming van de onderzoekers kan de gemiddelde zeespiegelstijging wereldwijd uitkomen op 1,3 tot 1,6 meter aan het eind van deze eeuw. De voorspelling geldt voor scenario’s met een sterke opwarming van de aarde.
Misschien 10 meter in 2100
In het onderzoek is ook gekeken naar het worst case scenario in 2300. Dan is een als catastrofaal omschreven zeespiegelstijging van 9 tot 10 meter niet uit te sluiten. Het afbreken van de grote Antarctische ijskappen aan het eind van deze eeuw, gevolgd door een grotere afvoer van ijs, kan bij een sterke opwarming leiden tot deze stijging. Worden de doelen van het Klimaatakkoord van Parijs voor de beperking van de broeikasgasuitstoot gehaald, dan valt de zeespiegelstijging in 2300 fors lager uit: 2,2 tot 2,5 meter.
Het onderzoek is uitgevoerd door een internationale groep van 28 wetenschappers en kustbeheerders, onder wie Roderik van de Wal (hoogleraar Universiteit Utrecht) en Marjolijn Haasnoot (senior-onderzoeker Deltares). Zij werken samen in de Grand Challenge on Regional Sea Level Change and Coastal Impacts van het World Climate Research Programme. Over hun bevindingen hebben ze het artikel A high-end estimate of sea-level rise for practitioners gepubliceerd in Earth’s Future.
Betere onderbouwing
De nieuwe schattingen zijn gebaseerd op verschillende soorten bewijs en waarschijnlijkheid voor elke zeespiegelcomponent, inclusief de Antarctische ijskap. Van de Wal die de hoofdauteur van de studie is, heeft het over voortschrijdend inzicht. Volgens hem is er een betere onderbouwing voor de bovengrens aan zeespiegelstijging gevonden dan in het rapport van het IPCC. “Daarom ga ik ervan uit dat deze bevindingen worden opgenomen in het volgende IPCC-rapport.”
LEES OOK
H2O Actueel: Interview Marjolijn Haasnoot en Bart van den Hurk
In het genoemde Stowa rapport wordt een onderscheid gemaakt naar:
Op basis van de nadere uitwerking kunnen technologen en beleidsmedewerkers van waterschappen een gefundeerde keuze maken voor een natuurlijk systeem, afhankelijk van de specifieke situatie op een RWZI en de gekozen opties:
A. Toepassing van een enkel systeem als ‘stand alone’ techniek als uitbreiding van de RWZI, voor upgrading van het effluent (afloop nabezinktank).
B. Als inpassing in een integraal natuurlijk systeem wat naast effluentbehandeling ook recht doet aan de omgeving en waarbij functies zoals het creëren van natuurlijk, levend water, effluentbuffering, recreatie en natuur gecombineerd worden.
De Waterharmonica's nemen de meeste ruimte in, zeker omdat voor een goede verwijdering van medicijnen laag tot zeer lage belaste Waterharmonica's nodig zijn (zie ook Stowa 2013-07). Dus een hydraulische belasting van zeker niet meer dan 0,05 m/dag. Ofwel een ruimte beslag van 2,5 tot 3,75 m2 per inwoner.
Het totale debiet aan gezuiverd afvalwater in Nederland is ca. 2.000.000 m3 per jaar (CBS, data 2020). Dit zou dan neerkomen op een totaal netto ruimte beslag van 4.000 ha in heel Nederland. Zeg 5.000 tot maximaal 10.000 ha. Dit lijkt veel, maar het is wel met gestapelde belangen en mogelijkheden. Stel 25 cm waterberging: 10.000.000 waterberging, stel dat een kwart van de Waterharmonica's als KRW-waardig wordt beschouwd (is best wel reëel): 500 tot 1.000 ha.... En dan nog recreatie, natuur, CO2-vastlegging, stikstofrechten? Vrienden maken, bufferzones rond de rwzi's. Een voorbeeld van een zoektocht, uitgevoerd door het Wetterskip Fryslân: http://www.waterharmonica.nl/reports/LW289-47_005-rapd02-waterharmonica.pdf. Op weg naar 2027?
Ruud Kampf
Rekel/water