In Vlaanderen wordt volgend voorjaar drinkwater geproduceerd uit gezuiverd rioolwater. Het gaat in eerste instantie om de productie van bijna 400 miljoen liter drinkwater per jaar. Het proefproject in Aalst moet als voorbeeld dienen voor verdere opschaling, want Vlaanderen wil de drinkwaterproductie klimaatrobuuster maken.
Nuoro, specialist in circulair water- en energiebeheer, heeft de openbare aanbesteding gewonnen voor het waterhergebruikproject 'Deeper Blue' van Waterunie. “Dit is een belangrijke doorbraak”, zei Thomas van Aertsen van Nuoro eind vorige week tegen de krant Het Laatste Nieuws.
Aertsen: "Met Deeper Blue tonen we aan dat afvalwater een waardevolle bron kan zijn voor veilig drinkwater. Dit is niet alleen een technologische doorbraak, maar ook een antwoord op de toenemende waterschaarste in Vlaanderen. Onze expertise in het hergebruiken van water voor industriële processen heeft ons voorbereid op deze volgende stap."
Het project Deeper Blue, dat deel uitmaakt van de bredere Blue Deal-strategie van de Vlaamse overheid, is opgezet door Waterunie, de gezamenlijke dochteronderneming van de Vlaamse waterbedrijven Farys en De Watergroep. Doel van het project is om de beschikbaarheid van drinkwater in Vlaanderen door brondiversificatie te vergroten en klimaatrobuust te maken.
In het project wordt gezuiverd afvalwater afkomstig van de rioolwaterzuiveringsinstallatie van Aalst hergebruikt als drinkwaterbron. Het effluent wordt in een deelstroom gezuiverd tot drinkwater volgens het 'multi-barrier' principe met omgekeerde osmose als sluitstuk tegen microverontreinigingen, bacteriën en virussen.
Dagelijks wordt één miljoen liter drinkwater geproduceerd. In natte periodes worden overschotten geïnjecteerd in een ondergrondse buffer op 140 tot 220 meter diepte (Aquifer Storage). Op deze manier wordt een strategische voorraad aan geïnjecteerd water opgebouwd, dat in perioden van waterschaarste kan worden opgepompt voor drinkwatergebruik (Aquifer Recovery).
“Het Aquifer Storage & Recovert-systeem biedt dus een antwoord op de spreiding van waterbeschikbaarheid in de tijd en fungeert als een winter-zomer batterij voor drinkwater”, stelt de Vlaamse Milieumaatschappij. “De ondergrondse buffer wordt gekoppeld met de nabijgelegen transportleiding voor drinkwater van Farys|TMVW. Hierdoor zal het geproduceerde en gebufferde drinkwater niet alleen in Aalst, maar ook ruimer in Vlaanderen worden verdeeld.”
Wim Jacobs, directiemanager Innovatie van Farys, licht in een gesprek met Het Laatste Nieuws toe: "We kunnen tot 25.000 liter drinkwater per uur in de ondergrondse waterputten stockeren. Als we dat gedurende de hele herfst en winter doen, zit er elk jaar een reserve van 100 miljoen liter drinkwater onder de grond als buffer voor de droge seizoenen. Als je weet dat een gemiddeld Vlaams gezin in de droge zes maanden van het jaar 35.000 liter kraanwater gebruikt, dan is dat een potentiële ondergrondse waterbuffer voor zo'n 3.000 gezinnen."
LEES OOK
H2O actueel: Nieuwe Vlaamse regering beperkt budget voor Blue Deal
We willen een techniek ontwikkelen om de bodem omhoog te laten groeien met 1m p/jaar. We hadden al zitten denken aan dit systeem, maar ik zou graag eens willen praten over jullie ervaring of samenwerking .
Als we verdroging aanpakken (let op: Nederland heeft daartoe een verplichting) kán inderdaad grondwateroverlast de kop opsteken. Je spreekt over ‘totale onbeheersbaarheid van de grondwaterkwantiteit’. Dat snap ik niet. De infiltraties zijn juist uitermate gecontroleerd, ook kwantitatief. Overlast en droogte op de flanken ontstaan zeer snel door overvloedige regen of juist het gebrek daaraan. Overlast door infiltraties in de hoge delen – als het al optreedt - ontstaat echter niet ‘over night’, dat duurt jaren. Als - en voor zover - infiltraties de oorzaak zijn, dreigende overlast kunnen we perfect monitoren en heel effectief bestrijden door het sturen van de infiltraties of door zeer lokaal grondwater te onttrekken. Dat maakt ook nog eens prima bronnen beschikbaar. Het waterbedrijf zou water moeten winnen waar overlast dreigt, bij voorkeur niet daar waar verdroging het gevolg is.