In de Atlantische Oceaan bevinden zich veel meer plastic deeltjes dan tot nu toe werd aangenomen. Dat concluderen twee Britse wetenschappers op grond van nieuw onderzoek. Zij namen monsters op grotere diepte en keken ook naar zeer kleine deeltjes.
Hun bevindingen verklaren het verschil tussen de geschatte hoeveelheden plastic afval die sinds 1950 in de oceaan zijn beland en de hoeveelheden die zijn waargenomen. Dat die nogal uiteenliepen, komt volgens onderzoeker Katsiaryna Pabortsava doordat bij eerdere studies de concentraties onzichtbare microplastics onder het oceaanoppervlak simpelweg niet werden gemeten.
Voor hun nieuwe onderzoek, waarover zij rapporteren in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Communications, namen Pabortsava en haar collega Richard Lampitt in 2016 een groot aantal watermonsters in de Atlantische Oceaan van Engeland tot aan de Falkland-eilanden.
Daaruit blijkt dat alleen al de bovenste laag van 200 meter onder het wateroppervlak tussen de 12 tot 21 miljoen ton microplastics bevat. Het gaat dan om polyetheen, polypropeen en polystyreen, drie van de meest voorkomende en meest vervuilende soorten plastics. Nog kleinere deeltjes als nanoplastics zijn niet gemeten.
In balans
Omdat zij ‘slechts’ 5,3 procent van de Atlantische Oceaan onderzochten, concluderen de wetenschappers dat die in totaal mogelijk wel 200 miljoen ton plastics bevat. Tot nu toe werd de hoeveelheid plastic afval die sinds 1965 in de oceaan is beland op zo’n 17 tot 47 miljoen ton geschat.
Dat betekent dat de toevoer op zijn minst in balans is met de aanwezige hoeveelheid plastics en dat er dus geen sprake is van een ‘ontbrekende’ voorraad.
"Plastics worden door fragmentatie steeds kleiner en zakken langzaam naar de bodem. Dit gebeurt kennelijk op grote schaal", zegt voormalig hoogleraar Hans van Weenen in de Volkskrant. "Eigenlijk moet je tot de conclusie komen dat er geen sprake is van een plastic soep, maar van een plastic suspensie (een vaste stof verdeeld in een vloeistof, red.)."
Enorm onderschat
Volgens de twee Britse onderzoekers, die zijn verbonden aan het National Oceanography Centre, is er nog veel onduidelijk over de gevolgen van dit afval voor mens en milieu.
"Daarvoor zijn goede schattingen nodig van de hoeveelheid en eigenschappen van dit materiaal, hoe het precies in de oceaan terechtkomt, hoe het wordt afgebroken en hoe giftig het is bij de waargenomen concentraties. Onze studie toont aan dat wetenschappers een totaal ontoereikend begrip hebben van deze factoren. Het lijkt erop dat eerdere schattingen van de hoeveelheden plastic die in de oceaan worden gedumpt enorm zijn onderschat."
MEER INFORMATIE
Artikel in Nature Communications
Een interessant gegeven is dat 80% van ons drinkwater thuis wordt verbruikt. Daar ligt een enorme uitdaging, maar ook een kans om echt verschil te maken. Door slimmer om te gaan met de distributie van water, kunnen we helpen om het verbruik te verminderen zonder dat we daar veel van merken. Dit zou niet alleen helpen om onze waterbronnen te sparen, maar ook de druk op het systeem tijdens droge perioden verlagen.
Dit gaat verder dan alleen maar korter douchen; het gaat om een bewuste verandering in ons dagelijks leven om ervoor te zorgen dat er genoeg water is voor iedereen. Iemand iets gunnen. Beginnen met het nadenken over de oplossingen menukaart ook met water zoals we dat met energie doen - waar kunnen we besparen, hoe kunnen we efficiënter zijn, en hoe kunnen we ons aanpassen aan nieuwe omstandigheden?
Er is geen eenduidige oplossing voor het probleem, en additionele productie levert ons op langere termijn niets op. Misschien is het tijd om deze uitdaging aan te gaan en te kijken naar hoe we thuis ons watergebruik kunnen optimaliseren.